Ο Έλληνας επιχειρηματίας, παραγωγός, αυτός δηλαδή που περιμένουμε να δώσει ώθηση στην εθνική οικονομία, δουλειές και εισόδημα στον κόσμο της εργασίας, είναι εγκλωβισμένος σε ένα κουβάρι από προβλήματα.
Τα προβλήματα αυτά δεν μας είναι άγνωστα, τα λένε και τα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά οι φορείς εκπροσώπησης κλάδων και παραγωγικών τάξεων, αλλά όταν τα ακούς ….ζωντανά, από το στόμα των ίδιων των επιχειρηματιών, τότε παίρνουν άλλες διαστάσεις καθώς κανείς διαπιστώνει και την αγωνία των ανθρώπων αυτών που δημιούργησαν βιομηχανίες και από το παρόν και το μέλλον των οποίων κρέμονται οι τύχες δεκάδων εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Ακόμη λοιπόν και στις περιπτώσεις κλάδων που είναι καθετοποιημένοι, γιατί στη χώρα μας παράγεται η πρώτη ύλη, όπως στη περίπτωση του κλάδου αλουμινίου, τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα συνεπεία της κατάρρευσης του κλάδου της οικοδομής και της κάμψης των ρυθμών ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή αγορά αλλά και σε πολλές ακόμη αγορές τρίτων χωρών ( π.χ. σε χώρες της Μέσης Ανατολής).
Σχεδόν όλες (αν όχι όλες) οι βιομηχανίες αλουμινίου, γράφουν τα τελευταία χρόνια ζημίες και μάλιστα μεγάλες. Η κρίση τις βρήκε μετά από μία περίοδο παραγωγικού boom που απαιτούσε από αυτές και μεγάλες επενδύσεις.
Οι μεγάλες εκείνες επενδύσεις συνεπάγονταν και μεγάλα δανειακά ανοίγματα για να χρηματοδοτηθούν, μεγάλο αριθμό προσωπικού για να λειτουργεί τις γραμμές παραγωγής και να προωθεί τις πωλήσεις, να κάνει έρευνα για νέα προϊόντα.
Όμως τα τελευταία χρόνια, η εσωτερική αγορά, λόγω δραματικής μείωσης της οικοδομικής δραστηριότητας αλλά και δραματικής συρρίκνωσης του προγράμματος δημοσίων έργων, καταβαραθρώθηκε.
Ποια διέξοδος απένεμε; Οι εξαγωγές. Αλλά πως μπορεί μία βιομηχανία να είναι ανταγωνιστική στη διεθνή αγορά, όταν δανείζεται με 6%-7% επιτόκιο, στις περιπτώσεις που εξασφαλίζει δανεισμό από τις τράπεζες; Πώς μπορεί να είναι ανταγωνιστική, όταν το κόστος ενέργειας, στο φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, είναι τόσο υψηλό; Δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική, τρώει εκ των πραγμάτων τις σάρκες της και εγγράφει ζημίες στις οικονομικές της καταστάσεις.
Τι θα μπορούσε να κάνει; Το λεγόμενο downsizing. Να κλείσει κάποιες γραμμές παραγωγής, να μειώσει προσωπικό, να κόψει δαπάνες και, φυσικά, να προχωρήσει στον πολυσυζητημένο «εξορθολογισμό». Αυτά τα έκαναν όλοι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πιο επιτυχημένα ή λιγότερο. Αλλά αν θέλει να κάνει εξαγωγές, θα πρέπει να διατηρήσει σε λειτουργία την παραγωγική της μηχανή και αυτό συνεπάγεται κόστος και μάλιστα μεγαλύτερο, γιατί ίσως δεν δουλεύει στο optimum σημείο.
Πέρα από αυτό, αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να στηρίξει και τους πελάτες της, π.χ. η βιομηχανία διέλασης να παρέχει πίστωση στους κατασκευαστές κουφωμάτων, κάτι που επιβαρύνει περαιτέρω μία πολύ δυσχερή κατάσταση καθώς συχνά αυτά τα ανοίγματα δεν κλείνουν σε βραχείς χρόνους.
Αυτή είναι η κατάσταση, μία κατάσταση πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμη. Γι’ αυτό, όσοι είναι παραγωγοί, μεταποιητές, όσοι δηλαδή στηρίζουν την οικονομία παρέχοντας όχι δεκάδες, αλλά χιλιάδες θέσεων εργασίας, επιτελούν άθλο και μεγάλη κοινωνική προσφορά την οποία ενδεχομένως δεν την αντιλαμβανόμαστε εύκολα ούτε στην πλήρη έκτασή της.
Τα προβλήματα αυτά δεν μας είναι άγνωστα, τα λένε και τα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά οι φορείς εκπροσώπησης κλάδων και παραγωγικών τάξεων, αλλά όταν τα ακούς ….ζωντανά, από το στόμα των ίδιων των επιχειρηματιών, τότε παίρνουν άλλες διαστάσεις καθώς κανείς διαπιστώνει και την αγωνία των ανθρώπων αυτών που δημιούργησαν βιομηχανίες και από το παρόν και το μέλλον των οποίων κρέμονται οι τύχες δεκάδων εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Ακόμη λοιπόν και στις περιπτώσεις κλάδων που είναι καθετοποιημένοι, γιατί στη χώρα μας παράγεται η πρώτη ύλη, όπως στη περίπτωση του κλάδου αλουμινίου, τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα συνεπεία της κατάρρευσης του κλάδου της οικοδομής και της κάμψης των ρυθμών ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή αγορά αλλά και σε πολλές ακόμη αγορές τρίτων χωρών ( π.χ. σε χώρες της Μέσης Ανατολής).
Σχεδόν όλες (αν όχι όλες) οι βιομηχανίες αλουμινίου, γράφουν τα τελευταία χρόνια ζημίες και μάλιστα μεγάλες. Η κρίση τις βρήκε μετά από μία περίοδο παραγωγικού boom που απαιτούσε από αυτές και μεγάλες επενδύσεις.
Οι μεγάλες εκείνες επενδύσεις συνεπάγονταν και μεγάλα δανειακά ανοίγματα για να χρηματοδοτηθούν, μεγάλο αριθμό προσωπικού για να λειτουργεί τις γραμμές παραγωγής και να προωθεί τις πωλήσεις, να κάνει έρευνα για νέα προϊόντα.
Όμως τα τελευταία χρόνια, η εσωτερική αγορά, λόγω δραματικής μείωσης της οικοδομικής δραστηριότητας αλλά και δραματικής συρρίκνωσης του προγράμματος δημοσίων έργων, καταβαραθρώθηκε.
Ποια διέξοδος απένεμε; Οι εξαγωγές. Αλλά πως μπορεί μία βιομηχανία να είναι ανταγωνιστική στη διεθνή αγορά, όταν δανείζεται με 6%-7% επιτόκιο, στις περιπτώσεις που εξασφαλίζει δανεισμό από τις τράπεζες; Πώς μπορεί να είναι ανταγωνιστική, όταν το κόστος ενέργειας, στο φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, είναι τόσο υψηλό; Δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική, τρώει εκ των πραγμάτων τις σάρκες της και εγγράφει ζημίες στις οικονομικές της καταστάσεις.
Τι θα μπορούσε να κάνει; Το λεγόμενο downsizing. Να κλείσει κάποιες γραμμές παραγωγής, να μειώσει προσωπικό, να κόψει δαπάνες και, φυσικά, να προχωρήσει στον πολυσυζητημένο «εξορθολογισμό». Αυτά τα έκαναν όλοι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πιο επιτυχημένα ή λιγότερο. Αλλά αν θέλει να κάνει εξαγωγές, θα πρέπει να διατηρήσει σε λειτουργία την παραγωγική της μηχανή και αυτό συνεπάγεται κόστος και μάλιστα μεγαλύτερο, γιατί ίσως δεν δουλεύει στο optimum σημείο.
Πέρα από αυτό, αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να στηρίξει και τους πελάτες της, π.χ. η βιομηχανία διέλασης να παρέχει πίστωση στους κατασκευαστές κουφωμάτων, κάτι που επιβαρύνει περαιτέρω μία πολύ δυσχερή κατάσταση καθώς συχνά αυτά τα ανοίγματα δεν κλείνουν σε βραχείς χρόνους.
Αυτή είναι η κατάσταση, μία κατάσταση πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμη. Γι’ αυτό, όσοι είναι παραγωγοί, μεταποιητές, όσοι δηλαδή στηρίζουν την οικονομία παρέχοντας όχι δεκάδες, αλλά χιλιάδες θέσεων εργασίας, επιτελούν άθλο και μεγάλη κοινωνική προσφορά την οποία ενδεχομένως δεν την αντιλαμβανόμαστε εύκολα ούτε στην πλήρη έκτασή της.
voria.gr
