Επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις. Οποιο κυβερνητικό, και όχι μόνο, στέλεχος κι αν ακούσεις, θα σου προτάξει την ανάγκη να προσελκυστούν επενδυτές ώστε να βγει η χώρα από την κρίση και να οδηγηθεί στον δρόμο της ανάπτυξης και, μάλιστα, της αυτοτροφοδοτούμενης. Πολύ σωστή η διαπίστωση. Ομως δεν αρκεί.
Οταν σύσσωμη η τρικομματική κυβέρνηση και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης βλέπουν τη σωτηρία στις επενδύσεις, θα περίμενε κανείς κάτι απλό. Ενα σχέδιο, ένα πρόγραμμα που θα καθιστά την Ελλάδα ελκυστικό επενδυτικό τόπο, όχι μπανανία, αλλά μία χώρα που σέβεται και εκτιμά τους επενδυτές.
Και γι' αυτό δεν θα χρειαζόταν να κατανοήσουν όλοι τη θεωρία της σχετικότητας. Αρκεί να γίνουν πράγματα γνωστά από πολλά χρόνια, πολιτικές οι οποίες εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα.
Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Αρκεί να δημιουργήσουμε ένα ευνοϊκό και, προπαντός, σταθερό για πολλά χρόνια φορολογικό καθεστώς, να εξαφανίσουμε τη γραφειοκρατία, να μειώσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές πατάσσοντας την εισφοροδιαφυγή, να δώσουμε κίνητρα στους πραγματικούς επενδυτές και όχι στα λαμόγια, που στοχεύουν στις επιδοτήσεις.
Οι δυνατότητες υπάρχουν. Οι προοπτικές εκτιμούνται δεόντως από τους ενδιαφερομένους. Εκείνο που θα πρέπει να κάνουμε εμείς, εκτός από τα προαναφερόμενα, είναι να αναβαθμίσουμε την παιδεία, να ενισχύσουμε την έρευνα, να συνδέσουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση με την οικονομία.
Ετσι, όχι μόνο θα υπάρχει δυναμικό υψηλού επιπέδου, αλλά θα βελτιστοποιείται η ανταγωνιστικότητα, η οποία θα γίνεται σε υψηλά επίπεδα γνώσης που δημιουργούν θέσεις εργασίας καλοπληρωμένες, ενώ παράλληλα αυξάνονται οι προϋποθέσεις για την ένταξη της χώρας στην πρώτη κατηγορία της Ευρώπης.
Καλός ο πρωτογενής τομέας αλλά η ανταγωνιστική οικονομία θα προέλθει από τη γνώση και την καινοτομία.
του Θανάση Λυρτσογιάννη
imerisia.gr
){kind=link}