Η πρόσφατη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών να κηρύξει σε πτώχευση την «Α. Γ. Πετζετάκις» κάνοντας δεκτό σχετικό αίτημα των εργαζομένων, βάζει τίτλους τέλους στην πρώτη ιστορικά ελληνική επιχείρηση που χαρακτηρίστηκε πολυεθνική. Ο λόγος είναι ότι από τη δεκαετία του 1960 η «Α. Γ. Πετζετάκις» είχε ξεκινήσει να ιδρύει θυγατρικές στο εξωτερικό, ένα εγχείρημα που ελάχιστες εταιρείες της χώρας εκείνη την εποχή είχαν τολμήσει να πραγματοποιήσουν. Παράλληλα ο ιδρυτής της Αριστόβουλος Πετζετάκις (απεβίωσε το 1973 σε ηλικία μόλις 50 ετών) καθιέρωσε την «Α.Γ. Πετζετάκις» ως μια παγκοσμίου φήμης καινοτόμο εταιρεία στη βιομηχανία πλαστικών, κατοχυρώνοντας την πρωτοποριακή για τα χρονικά μέθοδο παραγωγής πλαστικών εύκαμπτων σωλήνων ενισχυμένων από σκληρό σπειροειδές PVC. Τα προϊόντα της εταιρείας έγιναν γνωστά παγκοσμίως με το εμπορικό σήμα HELIFLEX, ενώ από τότε η τεχνολογία αγοράστηκε και χρησιμοποιείται από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες όπως οι Goodyear, Pirelli, Dunlop & Toyo Rubbers.
Ο διάδοχος της εταιρείας Γιώργος Πετζετάκις (ανέλαβε τη διοίκηση μόλις 23 ετών) δεν κατάφερε να διασώσει τον όμιλο –πιθανότατα να ασκήσει έφεση κατά της δικαστικής απόφασης– αν και μέσω εξαγορών στην εποχή της επίπλαστης χρηματιστηριακής ευμάρειας (1999-2002) διπλασίασε την αξία του ομίλου, καθώς το 2011 διέθετε παρουσία με έντεκα παραγωγικές μονάδες σε έξι χώρες και ένα εκτεταμένο δίκτυο θυγατρικών εταιρειών και αποκλειστικών αντιπροσώπων σε Ευρώπη, Αμερική και Μέση Ανατολή. Η τελευταία λανθασμένη κίνηση της διοίκησης που αποδείχθηκε καταστροφική μετά τις συσσωρευμένες ζημίες (άνω των 230 εκατ. ευρώ το 2011 όταν και η μετοχή τέθηκε εκτός διαπραγμάτευσης στο Χ.Α.) ήταν η εμπιστοσύνη που είχε δείξει ο κ. Γιώργος Πετζετάκις στο ελβετικό επενδυτικό fund Javes Saves Services που όμως ποτέ δεν έφθασε στην Ελλάδα και προκάλεσε ζημία στον όμιλο, με τη διοίκηση να έχει στραφεί ποινικά εναντίον του fund. H πικρή εξέλιξη για τον όμιλο Πετζετάκις φέρνει στην επικαιρότητα και άλλα γνωστά επιχειρηματικά ονόματα της χώρας, που οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία στα χρόνια της εγχώριας ύφεσης που έχει σαρώσει κυριολεκτικά τον επιχειρηματικό χάρτη. Στις πιο ηχηρές πτωχεύσεις επιχειρήσεων από το 2008 μέχρι και σήμερα θα πρέπει να αναφέρουμε τις εξής:
Η αρτοβιομηχανία Κατσέλης, η οποία το 2007 μετονομάστηκε σε Nutriart όταν εξαγοράσθηκε από τον όμιλο Γ. Δαυίδ, πτώχευσε το 2013 παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες της ιδιοκτησίας και των τραπεζών να βρεθεί μία λύση. Η διοίκηση απέδωσε το τέλος της εταιρείας στην ύφεση και στις τεράστιες καθυστερήσεις από πλευράς των πιστωτριών τραπεζών να ρυθμίσουν τα δάνεια της επιχείρησης. Η Ατλάντικ, η πέμπτη μεγαλύτερη αλυσίδα σούπερ μάρκετ της χώρας, πριν κλείσει βυθίστηκε υπό το βάρος των δανειακών υποχρεώσεων, οδηγώντας στην ανεργία πάνω από 3.000 εργαζομένους και προκαλώντας ζημίες σε 1.500 και πλέον προμηθευτές. Καθοριστικής σημασίας ήταν και η κόντρα ανάμεσα στους βασικούς μετόχους, την οικογένεια Αποστόλου και την οικογένεια Λαουτάρη, στη διάρκεια της οποίας εκτοξεύθηκαν εκατέρωθεν σκληρές κατηγορίες. Μάλιστα, η διαμάχη των δύο πλευρών έφθασε μέχρι το ελληνικό Κοινοβούλιο. Σ’ ένα απόγευμα τον Σεπτέμβριο του 2013 έγινε γνωστό στους 890 εργαζομένους του ομίλου Χατζηιωάννου ότι κλείνει η θυγατρική-αλυσίδα Sprider Stores.
Τα οικονομικά ανοίγματα των αδελφών Χατζηιωάννου σε συνδυασμό με τον υψηλό δανεισμό ήταν το εκρηκτικό μείγμα που προκάλεσε την πτώχευση του ομίλου.
Τον Απρίλιο του 2013 κατατέθηκε αίτηση πτώχευσης για την καπνοβιομηχανία Γεωργιάδης, μία από τις πιο ιστορικές επιχειρήσεις της χώρας.
Το σήμα κατατεθέν της «Γεωργιάδης» ήταν η περίφημη σειρά «22», η οποία είχε πιστούς λάτρεις. Παράλληλα παρήγαγε αρκετά από τα σήματα της σειράς Rothmans, κατόπιν αδείας που έλαβε από την αγγλική Rothmans of Pall Mall. Στην ιστορία πέρασε και η βιομηχανία δομικών υλικών Φιλκεράμ Johnson με δικαστική απόφαση στα τέλη του 2011. Η καθίζηση της οικοδομικής δραστηριότητας ήταν το βασικό χτύπημα για την εταιρεία, η οποία δεν κατάφερε να διαχειριστεί τα χρέη της. Σε πτώχευση οδηγήθηκε και η γνωστή χαρτοβιομηχανία Diana. Η επιχείρηση του κ. Πάνου Ζερίτη λύγισε υπό το βάρος των υποχρεώσεών της και της αδυναμίας της να βρει κεφάλαια για να συνεχίσει τη λειτουργία της, επιφέροντας βαρύ πλήγμα στην απασχόληση της ακριτικής Ξάνθης.