Τα επαγγελματικά δικαιώματα αποτελούν την πιστοποίηση της πολιτείας προς την κοινωνία για την ποιότητα και την ασφάλεια των υπηρεσιών και εργασιών που δυνητικά μπορεί να αναζητηθεί από τον κάτοχο ενός διπλώματος μηχανικού, ενός πτυχίου τεχνολόγου μηχανικού, ενός απολυτηρίου ΙΕΚ, μιας μαθητείας τεχνίτη.
Η πρώτη σειρά των ερωτημάτων στη δημόσια συζήτηση που οργανώνει το ΙΕΚΕΜ –ΤΕΕ στις 10/7 αφορά για το ποιες σχολές, και με τι επίπεδο, θα παράγουν τεχνικούς στην Ελλάδα, για το εύρος και το θεωρητικό υπόβαθρο κάθε ειδικότητας και στάθμης, και ειδικότερα για τους μηχανικούς εάν τα επαγγελματικά δικαιώματα αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες δραστηριότητες ή εγγυώνται ένα θεωρητικό βάθος και ένα τρόπο σκέψης.
Η δεύτερη σειρά ερωτημάτων έχει να κάνει με το ποιοι είχαν συμφέρον και για ποιο λόγο το θεσμικό πλαίσιο, το οποίο πρέπει να έχει γενίκευση στη διατύπωση του και να κατοχυρώνει την ασφάλεια δικαίου, δεν προσαρμόσθηκε στις νέες απαιτήσεις και ανάγκες. Χωρίς να λυθεί το ζήτημα της αξιοποίησης του υπάρχοντος τεχνικού δυναμικού, το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων θα αποτελεί μια φούσκα, με την έννοια ότι η κατοχή επαγγελματικών δικαιωμάτων δεν (θα) έχει «ανταλλακτική» αξία. Ποιες οι παρεμβάσεις και προτάσεις του ΤΕΕ, διαχρονικά. Γιατί ξεχάστηκαν τα σχέδια νομοθετικών ρυθμίσεων για την νομοθετική αναγνώριση των Διπλωμάτων 5-ετούς φοιτήσεως Ελληνικών Πολυτεχνικών Σχολών, ως ισοδύναμων με την στάθμη Μάστερ του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Εκπαίδευσης.Η σχέση των επαγγελματικών δικαιωμάτων με τον κώδικα δεοντολογίας των μηχανικών, με την ύπαρξη κανόνων, ελέγχων ποιότητας και ασφάλειας, ευθυνών και αμοιβών.
Η τρίτη σειρά ερωτημάτων σχετίζεται με το ποιο όραμα για την ανάπτυξη υπηρετήθηκε, ποιος ο ρόλος των επιστημόνων στην παραγωγική συγκρότηση της χώρας, ποιες επιλογές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης επηρέασαν στο νομοθετικό πλαίσιο άσκησης του επαγγέλματος.
Η τέταρτη σειρά ερωτημάτων έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, όπως αυτές διατυπώθηκαν σε νομικό πλαίσιο από τις οδηγίες της ΕΕ, τους πρόσφατους ελληνικούς νόμους και την αγνόηση προβλέψεων τόσο του καταστατικού χάρτη της ΕΕ, όσο και του Ελληνικού Συντάγματος, στις οποίες έχει στηρίξει μεγάλο μέρος της νομικής επιχειρηματολογίας του το Τεχνικό Επιμελητήριο. Έχουμε την υποβάθμιση όλων των προϋποθέσεων που κατέτασσαν παγκόσμια υψηλά τις ελληνικές πολυτεχνικές σχολές (ακαδημαϊκή ελευθερία, επαρκής χρηματοδότηση, ικανό και επαρκές επιστημονικό δυναμικό). Για μεγάλο αριθμό μηχανικών δεν υπάρχει αντικείμενο εργασίας που να σχετίζεται με την επιστήμη που υπηρετούν. Δεν υπάρχει όραμα που να απορρέει από την Ελλάδα. Αυξάνονται οι ανισότητες στην πρόσβαση σε εκπαίδευση και στο επάγγελμα. Στο εθνικό πλαίσιο προσόντων οι διπλωματούχοι μηχανικοί εξισώνονται με τους αποφοίτους των κολεγίων και μάλιστα όχι μόνο αυτών της ΕΕ. Παράλληλα με την κατάρρευση του νομοθετικού πλαισίου άσκησης του επαγγέλματος του μηχανικού απονέμονται νομοθετικά, για πρώτη φορά, επαγγελματικά δικαιώματα σε υποειδικότητες και η Επιτροπή Ανταγωνισμού εισηγείται «αντιστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων με γνωστικό αντικείμενο σπουδών και όχι με τίτλο». Το επάγγελμα του μηχανικού διαμορφώνεται με τρόπο που υποσκάπτει ότι ορθό κεκτημένο υπήρχε και εξυπηρετεί αυτές τις επιλογές που θέλουν σχολές αριστείας να μην υπάρχουν και άριστοι επιστήμονες να μην παράγονται στην Ελλάδα.
Η πέμπτη σειρά ερωτημάτων συνοψίζεται στο εάν υπάρχει οποιαδήποτε υπόνοια αξιοπιστίας και ελπίδας για κάτι καλύτερο αν απλά οι φορείς των μηχανικών ανταποκριθούν στη σύνταξη σχεδίων ΠΔ, όπως απαιτεί από το ΤΕΕ ο νόμος 4254/2014,το Υπουργείο Παιδείας και, κατά το σχόλιο του ίδιου, οι «μνημονιακές» υποχρεώσεις της χώρας, αν δεν απορρέει και δεν ενταχθεί η οποιαδήποτε πρόταση και για τα επαγγελματικά δικαιώματα σε ένα συνολικότερο σχέδιο για τη χώρα;
Συμμετέχουν:
Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος, Νίκος Σπύρου, Νίκος Πανδής,Τόλης Ευθυμιάδης, Γιάννης Αλαβάνος, Βασίλης Μπαρδάκης, εκπρόσωποι ΤΕΕ – κλαδικών συλλόγων.
