του Νίκου Φραντζή* |
Η αγορά, η χώρα, έχει μείνει για πολύ καιρό χωρίς τραπεζικό σύστημα. Εδώ και τρία χρόνια, οι τράπεζες δεν έπαψαν, εμφανώς, να λειτουργούν, αφού, με τη βοήθεια της στήριξης των δανειστών μας, κατάφεραν να ξεπεράσουν τον Αρμαγεδδώνα του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων και της εκροής καταθέσεων, ύψους 100 δισ. ευρώ.
Με την προσέγγιση αυτή, λοιπόν, κατάφεραν να διασώσουν έως τώρα τις αποταμιεύσεις όλων όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να αναζητήσουν περισσότερο ασφαλή τραπεζικά λιμάνια, μακριά από τη βαριά καταιγίδα της ελληνικής κρίσης. Το γεγονός ότι κατάφεραν να συντηρηθούν προς όφελος και των εκατομμυρίων καταθετών τους, δεν σημαίνει εξ ορισμού, ωστόσο, ότι επιτέλεσαν πλήρως το έργο που προβλέπει για τα πιστωτικά ιδρύματα η σύγχρονη μορφή οργάνωσης της οικονομίας.
Ο χρηματοδοτικός ρόλος του πιστωτικού συστήματος, που είναι απαραίτητος για να κινηθεί ο ιδιωτικός τομέας, είναι εξίσου σημαντικός με την υποδοχή και προστασία των αποταμιεύσεων και, όσον αφορά αυτή του την αναπτυξιακή διάσταση, το τραπεζικό σύστημα έχει λειτουργήσει επί σειρά ετών υποτυπωδώς -κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό.
Η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών ολοκληρώθηκε και μαζί με αυτήν έκλεισε και το μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας συγκέντρωσης στον κλάδο. Βαδίζοντας στο επόμενο βήμα, οι ελληνικές τράπεζες έχουν δείξει στο παρελθόν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μεγάλες προκλήσεις με επιτυχία, όπως έκαναν με την επιτυχή προσπάθεια διεθνοποίησής τους πριν από λίγα χρόνια, τις επιτυχίες της οποίας διέκοψε και αναίρεσε η έλευση της κρίσης.
Η κατάρρευσή τους δεν οφείλεται σε λανθασμένες επιλογές των διοικήσεών τους, αλλά στο αναγκαστικό δέσιμό τους με τους χρεοκοπημένους ομολογιακούς τίτλους του ελληνικού Δημοσίου. Ωστόσο, τώρα οφείλουν να επιβεβαιώσουν την ικανότητά τους. Εχουν μπροστά τους τη μεγαλύτερη και δυσκολότερη πρόκληση, η αντιμετώπιση της οποίας δεν είναι προαιρετική, αλλά υποχρεωτική, αφού θα καθορίσει όχι μόνο την αναπτυξιακή διαδικασία αλλά και την ύπαρξη των ίδιων των τραπεζών που θα αντεπεξέλθουν στη δοκιμασία.
Στις συνθήκες που βιώνει τώρα η ελληνική επιχειρηματικότητα κάθε μεγέθους, η τακτική αυτοσυντήρησης και μόνο εκ μέρους των τραπεζών δεν θα είναι αποδεκτή.
Οι επιλογές που θα γίνουν, είτε θα ανατρέψουν τα δεδομένα είτε θα ξεπεραστούν από την πραγματικότητα. Το ερώτημα για την επόμενη μέρα του τραπεζικού συστήματος δεν είναι πλέον θεωρητικό ούτε αφορά μελλοντικές καταστάσεις. Τίθεται επιτακτικά, είναι απολύτως κρίσιμο και η ποιότητα της απάντησης που θα δοθεί, θα καθορίσει σε ικανό βαθμό τον τρόπο με τον οποίο η οικονομία θα μπορέσει ή όχι να βρεθεί στο δρόμο της ανάπτυξης.
*ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
nfran@naftemporiki.gr
