ΓΝΩΜΕΣ: Όχι πανικός αλλά έντονος προβληματισμός (περί δημοψηφίσματος)

Του Πέτρου Παπαναούμ* |

 

Μετά από αρκετό καιρό - ίσως και 2 χρόνια - έχω την ανάγκη να γράψω πολιτικά (δηλαδή ως πολίτης) και όχι επαγγελματικά. Και δυστυχώς, ως συνήθως, η ανάγκη αυτή προέρχεται από αρνητικά γεγονότα και καταστάσεις. Δεν πανικοβάλομαι - ποτέ δεν είναι καλός σύμμαχος ο πανικός - αλλά προβληματίζομαι βαθύτατα και εκφράζω τον προβληματισμό μου "φωναχτά": 

 

Απορώ πόσοι από όσους μιλούν (θετικά ή αρνητικά) για ευρώ, για Ε.Ε., για εισαγωγές, για εξαγωγές, για χρεοκοπία και άλλα πολλά, γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνουν όλα αυτά και τι γίνεται αν μείνουμε ή φύγουμε από αυτά αντίστοιχα; Και αν όντως γνωρίζουν τόσο λεπτά και υψηλού επιπέδου οικονομικά ζητήματα όλοι αυτοί οι Έλληνες, γιατί δεν προκόψαμε ποτέ (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) ούτε καν σε επίπεδο ψιλικατζήδικου; Είμαστε έξυπνος λαός, δεν λέω, αλλά αυτό το αποδεικνύουμε αποκλειστικά και μόνο σε ξένο περιβάλλον, σε άκρως ελεγχόμενες συνθήκες και μόνον όταν ξεχνάμε την νεοελληνική μας καταγωγή.

Αφού ολοκλήρωσα τη σκιαγράφηση του προφίλ ενός νεοέλληνα, συνεχίζω τον έντονο προβληματισμό μου στο πιο σημαντικό θέμα, το θέμα του δημοψηφίσματος (γίνει-δεν γίνει τελικά). Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω το αν ο Τσίπρας δειλιάζει και αν χάσαμε χρόνο για να ξαναποφασίσουμε τελικά εμείς κλπ κλπ. Αυτά είναι πολιτικές απόψεις με κομματικές προεκτάσεις.
 

Δεν έχει νόημα το συγκεκριμένο δημοψήφισμα

Η ύπαρξη της διαδικασίας του δημοψηφίσματος σε θέματα που ο πολλής κόσμος (μέσα σ' αυτούς και ο γράφων) δεν γνωρίζει ούτε επιφανειακά (και δεν οφείλει να γνωρίζει, δεν μπορεί να γνωρίζει) είναι μια προσπάθεια που απλά μοιάζει δημοκρατική αλλά καθόλου ουσιαστική. Η λύση του δημοψηφίσματος με τεχνικό περιεχόμενο και καθόλου ξεκάθαρα αποτελέσματα (κυρίως στο "όχι"), σε μια εποχή της εξειδίκευσης και της επιστημονικής αριστείας από τεχνοκρατικής άποψης μοιάζει ως αντίληψη τουλάχιστον μεσαιωνική.

Από την άλλη, το πόσο δημοκρατικό είναι στην πραγματικότητα ένα τέτοιο δημοψήφισμα, επίσης επιδέχεται κριτικής, καθώς έχει να κάνει με το πώς ορίζεις τον πληθυσμό που επηρεάζει η μία ή άλλη απάντηση. 

 

Ένα ερώτημα υπάρχει (ή μάλλον υπήρχε) και αυτό απαντήθηκε - καλώς ή κακώς - εδώ και πολλά χρόνια: Εάν θέλουμε να ανήκουμε στην Ε.Ε. ή όχι. Απ' τη στιγμή που μπήκαμε σ' αυτήν, το σωστό και λογικό είναι να υπάρχει κοινό νόμισμα, ανοικτά σύνορα, κοινοί κανονισμοί κλπ. Και τα έχουμε όλα αυτά, όπως είχαμε και τεράστια οικονομική στήριξη σε μορφή αναπτυξιακών επιδοτήσεων - δηλαδή χαμηλότοκων αναπτυξιακών δανείων κατά έναν απλουστευμένο τρόπο. Αν όμως παίρνεις "αναπτυξιακό δάνειο" και το σπαταλάς ή το καταχράζεσαι, στο τέλος ούτε επιχείρηση έχεις και άρα ούτε κέρδη για να αποπληρώσεις το δάνειο αυτό. Αυτό κάναμε και ως Κράτος. Το ποιος και αν τα έφαγε είναι άλλο θέμα το οποίο οφείλει να διερευνήσει η Κυβέρνηση και να λύσει η Δικαιοσύνη.

Όντως, το οικοδόμημα της Ε.Ε. είναι η καλύτερη, πιο καμουφλαρισμένη αλλά και πιο αναίμακτη σκληρή άτυπη ολιγαρχία, καθώς κατάφεραν να συμπλέξουν και να διασταυρώσουν τα οικονομικά και όχι μόνο συμφέροντα των λαών με κοινή βάση (το ευρώ και τους κανονισμούς). Γι αυτό πολύ συχνά ακούμε να λένε οι ηγέτες της Ε.Ε. ότι για την Ελλάδα πληρώνουν οι λαοί της Ευρώπης (προφανώς και ο ελληνικός για τους υπόλοιπους). Και δεν είναι ψέμα!

Δεν ξέφυγα απ' το θέμα, αυτό που θέλω να πω με απλά λόγια είναι ότι όταν ανήκεις σε μια ευρύτερη Ένωση όπως αυτή της Ε.Ε., η έννοια του δημοψηφίσματος με αυτή την μορφή που προτάθηκε δεν έχει υπόσταση. 

 

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός κάλεσε 11 εκ. ανθρώπους να αποφασίσουν. Αν αυτή η απάντηση επηρέαζε αυτά τα 11 εκ. ανθρώπους θα ήταν η πλέον δημοκρατική επιλογή. Όμως αυτό που καλούνται να απαντήσουν τα 11 εκ. Ελλήνων πολιτών επηρεάζει έμμεσα και άμεσα περισσότερα από 500 εκ. ανθρώπους (ο πληθυσμός της Ε.Ε.). Άρα με φιλοευρωπαϊκή σκέψη δεν είναι καθόλου δημοκρατική επιλογή.

Η πρόταση

Την δυνατότητα να αποφασίζεις και να ορίζεις πολιτική σου την δίνει μόνο το δικό σου νόμισμα, όντας μάλιστα εκτός οποιασδήποτε Ένωσης. Αυτό μπορεί να αποτελεί απομόνωση σε όλα τα επίπεδα και εξαρτάται από το όραμα των πολιτικών και την υπερηφάνεια των λαών κάθε χώρας αν θα την επιλέξουν.

Το μόνο δημοψήφισμα που θα είχε πραγματικό νόημα για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την απάντηση που δόθηκε πριν από χρόνια θα ήταν "Να μείνουμε στην Ε.Ε. ΝΑΙ ή ΟΧΙ;". Σε τέτοια ερωτήματα καλείται να απαντήσει ένας λαός μέσω δημοψηφίσματος και όχι σε ερωτήματα τεχνικού περιεχομένου.

Θα μπορούσα να γράφω για πολλή ακόμη αλλά δεν έχει νόημα, σταματώ εδώ.

* Ο Πέτρος Παπαναούμ είναι Διπλ. Μηχανολόγος Μηχανικός. Είναι συντάκτης και αρθρογράφος του ergonblog.gr

Πηγή: www.ergonblog.gr