Ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες αναζητούν τρόπους περιορισμού της ηλιακής ακτινοβολίας που φτάνει στη Γη προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ανάχωμα στην Κλιματική Αλλαγή.
Καθώς οι μέθοδοι περιορισμού της ηλιακής ακτινοβολίας είναι περιορισμένης διάρκειας και μόνο περιοδικά μπορούν να μειώσουν τις θερμοκρασίες, δεν συμβάλλουν στην “υγεία” των ωκεανών και επηρεάζουν διαφορετικές περιοχές σε διαφορετικό βαθμό την καθεμιά, δεν θεωρούνται ως μόνιμη λύση.
Έρευνα επιστημόνων του Εθνικού Εργαστηρίου Ειρηνικού-Βορειοδυτικών Πολιτειών του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ έδειξε πως η μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου πρέπει να συνδυαστεί με κάποια μέθοδο μείωσης της ηλιακής ακτινοβολίας.
Ωστόσο, το εύρος διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας εξαρτάται από τον βαθμό ευαισθησίας του κλίματος στα αέρια του θερμοκηπίου,ο οποίος ωστόσο δεν έχει διακριβωθεί.
Τα μαθηματικά μοντέλα που εφαρμόστηκαν έλαβαν υπόψη τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου σε συνδυασμό με γεωμηχανική διαχείριση της ηλιακής ακτινοβολίας: είτε με τεχνητά νέφη -μίμηση δηλαδή της ψύξης του πλανήτη από τα νέφη που προκαλούν οι ηφαιστειακές εκρήξεις- είτε με την τοποθέτηση κατόπτρων στο διάστημα .
Η κλιματική ευαισθησία στις εκπομπές ρύπων -κατά πόσους βαθμούς Κελσίου θα ανέβει η θερμοκρασία της Γης αν οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα διπλασιαστούν- μπορεί να κυμανθεί από 3 έως 4,5 βαθμούς Κελσίου. Στην πρώτη περίπτωση δεν απαιτείται η προσφυγή στη γεωμηχανική. Ωστόσο στη δεύτερη περίπτωση, η γεωμηχανική ίσως αποτελέσει μια καλή επιλογή.
Σύμφωνα με την Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ, η θερμοκρασία της Γης ανέβηκε κατά 0,62 βαθμούς Κελσίου από τις αρχές του 20ου αιώνα τη στιγμή που οι ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα αυξήθηκαν σε 379 μέρη ανά εκατομμύριο από 290 μέρη ανά εκατομμύριο.
Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Climate Change.
